پروردگارا
پروردگارا ! مرا دریاب...
در لحظه شادی، پروردگار را ستایش کن. حمد و سپاس
مخصوص اوست و هیچ کس و هیچ چیز در مرتبه او شایسته ثنا نیست.
در لحظه سختی، فقط از خداوند کمک بخواه.
او بهترین فریادرس است و همیشه با تو و در کنار توست.
حجاب
میگـفت: پسـرها چقـدر چشـم نـاپـاک شـده انـد ...
یک بـار پشـت سـرش راه افتـادم ...
در کوچـه اول ، پسـر جـوانی ایسـتاده بود !
تا نگـاهش به او و مانتـوی تنـگش افتـاد
نیشـخندی زد و به سـر تا پـای انـدام دخـتر خیـره شـد ...
همـان پسـر ، وقـتی مـن از جلـویش عبـور کـردم ...
سـرش را پایـین انداخت و سرگـرم گوشی مـوبایلـش شـد !
در کوچـه دوم که کمـی هـم تنـگ بـود ...
چنـد پسـر در حـال حـرف زدن و بلـند بلـند خندیدن بودنـد
دخـتر که نزدیکـشان شـد ، نگـاه ها هـمه سمـت انـدام ...
و موهـای بلـند دخـترک چرخـید.
یکـی از پسـر ها نیشـخندی زد
و دیگـری کاغـذی را در کـیف دخـتر انداخـت.
تنـه دخـتر ، هنـگام عبـور از آن کوچه تنگ به تنـه پسـر ها خـورد !
همـان پسـر ها ، وقـتی مـن نزدیک شـدم ...
راه را بـرای عبـور مـن باز کـردند و صـدایشـان را پایـین آوردنـد.
و همیـنطور در کوچه سـوم ، خیـابـان ، بـازار ...
اصـلا قبـول چشـم ها هـمه نـاپـاک ...!
امـا (تــــو) چـرا با بـی حجـابی ، طعـمه شـان میـشوی بانـو ....
جانباز شیمیایی
جانبازی شیمیایی در خاطراتش چنین گفته است:
همین چندی پیش آژانس گرفته بودم تا بروم جایی.
راننده پسر جوانی بود که حتی خاطره آژیر خطر را هم در ذهن نداشت.
ریه هایم به خاطر هوای بد تحریک شد و
سرفه ها به من حمله کردند. از حالم سوال کرد.
کم پیش می آید که وضعیت جسمانیم را
برای کسی توضیح بدهم …اما آن شب انگار کسی
دیگر با زبان من گفت …گویی قرار بود من
چیزی را درک کنم و بفهمم با تمام وجود ...!!!
گفتم که جانباز شیمیایی هستم و
نگران نباشد و این حالم طبیعی است.
سکوت کرد …به سرعت ضبط ماشینش را
خاموش کرد و خودش را جمع و جور …
وارد اتوبان که شدیم …حالم بدتر شد …
سرفه ها امانم را بریده بودند …
ایستاد و مرا پیاده کرد و گفت که ممکن است
حالم بهم بخورد و ماشینش کثیف شود و او چندشش میشود …و…رفت …
من تنها در شبی سرد ... کنار اتوبان ایستاده بودم
و با خودم فکر میکردم که چرا؟ پدر و مادر
او مگر از ما برایش نگفته اند؟ معلمانش چه!؟
ما به کجا داریم میرسیم؟؟؟؟؟