شرمندم
اسممو گذاشتم عاشق شهدا ولی چه عاشقیم که گاهی یادم میره شمارو
گاهی فراموش میکنم کجام،فراموش میکنم
که بخاطر چه کسایی الان دارم نفس میکشم
دلم پردرده شهدا.اینقد که هرچی حرف بزنم خالی نمیشم
بلدم نیستم بهتر ازا ین حرف بزنم،بازبون خودم اومدم باهاتون دردودل کنم.
فقط همینو میگم،بخدا شرمندم
دعا کنید برام عاشق شما بمونم،من باشما حالم خوبه
من هیچی بدون شما ندارم.بدون شما پوچم
تنهام نذارید
خاطره زیبا از زبان همسر (شهید برنسی)
یک بار خاطره ای از جبهه برام تعریف کرد
میگفت:کنار زاغه مهماتها سخت مشغول بودیم
توجعبه های مخصوص،مهمات میذاشتیم و درشون رو میبستیم
یه دفه چشمم افتاد به یک خانم محجبه باچادری مشکی
پا به پای ما مهمات میذاشت توی جبهه ها
باخودم گفتم:حتما از این خانماییه که میان جبهه
اصلا حواسم نبود که هیچ زنی رو نمیذارن وارد اون منطقه بشه
به بچه ها نگاه کردم.مشغول کار بودند وبی تفاوت میرفتنو میومدن
انگار اون خانم رو نمیدیدن قضیه عجیب برام سوال شده بود
موضوع عادی به نظر نمی رسید
کنجکاو شدم بفهمم جریان چیه رفتم نزدیکتر تا رعایت ادب شده باشه
سینه ای صاف کردم وخیلی با احتیاط گفتم:
خانم،جایی که ما مردها هستیم شما نباید زحمت بکشین
رویش طرف من نبود،ایستاد وفرمود:مگرشما در راه برادر من زحمت نمیکشید؟
یک آن یاد امام حسین (ع) افتادم و اشک توی چشمام جمع شد
خدا بهم لطف کرد که سریع موضوع رو گرفتم و فهمیدم جریان چیه
بی اختیار شده بودم و نمیدونستم چی بگم.
خانم همونطور که رویشان اونطرف بود فرمود:
هرکس که یاور ما باشد،البته ماهم یاری اش میکنیم.
منبع:خاکهای نرم کوشک
استفاده ی شخصی ممنوع
هیچگاه نشد که باماشین اداره مارا جایی ببرد.
به یاد دارم یکی از بچه ها مریض شده بود
اورا جهت مداوابه بیمارستان میبردیم
دربین راه فرامرز را دیدم.از او خواستم که مارا
به بیمارستان برساند،اما گفت:باتاکسی بروید من
خودم را میرسانم ماشین اداره را سرجایش گذاشت
وباموتور سیکلت شخصی به بیمارستان آمد.
راوی:همسر شهید فرامرز بهادر
زاویه دید
بدجوری زخمی شده بود
رفتم بالای سرش،نفس نفس میزد
بهش گفتم زنده ای؟گفت نه!خشکم زد
تازه فهمیدم چقدر دنیامون باهم فرق داره
اون زنده بودن رو توی شهادت میدید و من.....
شنیده ام برادر و داماد مارا شهید کرده اید
آمدیم منطقه وخوردیم به عملیات((کربلای پنج)) 19/10/65 شلمچه،
شرق بصره.دوگروه شدیم و برای پدافند به شلمچه رفتیم.
شب پیش در همان خط،عملیات شده بود اما بچه ها نتوانسته بودند
سنگرهای دشمن را بشکنند.یک گروهانهم درپشت خط بودند.
برادر معاون گردان ما باشوهر خواهرش همراهمان بودند
و در اولین ساعات بر اولین ساعات بر اثر ترکش خمپاره به شهادت رسیدند.
همه نگران بودند که چطور این خبر را به گوش او
که درخط دوم بود برسانند.نزدیک عصر بودکه آمد.
طبق معمول لبخندی زد و بعد خودش گفت:
(شنیده ام داماد و برادم را در نبو د ما شهید کرده اید)
حالا برادرم مسئله ای نیست،یک جوری با ننه ام کنار می آیم،
اما جواب بچه های خواهرم را چی بدهم؟
بعد اضافه کرد
)ناراحت نباشید،آنها از ما جلو زده اند و ما عقب مانده ایم(
راوی:محمدرضانیا
از گردان نور تیپ بیست ویک امام رضا (ع)
از مهدی (عج) چه خبر؟
یکی میپرسد اندوه تو از چیست؟
سبب ساز سکوت مبهمت چیست؟
برایش صادقانه مینویسم:
برای آنکه باید و نیست
اللهم عجل لولیک الفرج
سلام آقای خوبم
دلم تنگ کربلاست
بدون تو از زندگی سیرم
من ازهمه غیرتو دلگیرم
به یاد حرم افتاده دل من
دارم از دوری میمیرم
ندیده بگیر گناهامو
بیاو ببین اشک چشمامو
بیا ومنو کربلایی و کن،نیار به روم اشتباهامو
دلم هوای تو کرده
انگشت وانگشتر
خواستیم که بدنش را جمع کنیم وداخل کیسه بذاریم
در کمال حیرت دیدیم در انگشت وسط دست راست او
انگشتری است از آن جالبتر اینکه تمام بدن کاملا
اسکلت شده بود ولی انگشتی که انگشتردرآن بود
کاملا سالم وگوشتی بود همه بچه ها دورش جمع شدند
خاک های روی عقیق انگشتر را پاک کردیم،
اشکمان درآمد.روی آن نوشته بود
((حسین جانم))
خاطره از شهید ابراهیم هادی
بچه های محل مشغول بازی بودند که ابراهیم وارد کوچه شد.
بازی آن قدر گرم بود که متوجّه حضور ابراهیم نشدند.
یکی از بچّه ها توپ را محکم شوت کرد و توپ به جای دروازه
به صورت ابراهیم خورد.بچّه ها بی معطّلی پا به فرار گذاشتند.
آن قد و هیکل ابراهیم باید هم فرار می کردند!
صورت ابراهیم سرخ شده بود.لحظه ای روی زمین نشست
تا دردش آرام بگیرد.همین طور که نشسته بود،
پلاستیک گردو را از ساک دستی اش در آورد.
کنار دروازه گذاشت و داد زد:بچّه ها کجا رفتید؟!بیایید براتون گردو آورده بودم.
